Ze herpakt zich. De stukken worden veel later aangeleverd dan afgesproken. En nu moet zij er nog iets mee doen. De informatie moet nog geanalyseerd worden en vertaald naar een creatieve oplossing voor de klant. Een zeer gewaardeerde nieuwe klant, die hen juist heeft uitgezocht om die creativiteit, om de originaliteit van oplossingen waardoor echt toekomstwaarde en duurzaamheid centraal staan voor de omgeving.

Consequenties
Echter haar beschikbare tijd is nu meer dan gehalveerd. Dat was niet de afspraak. ’s Nachts ligt ze wakker: Puzzelend over hoe dit nu toch gegaan is in de afgelopen tijd, piekerend hoe ze dit nu moet oplossen. Dan maar een collega erbij vragen. Hulp lijkt onderweg.
Ploeterend door de stapel informatie komt ze tot de conclusie dat dit wel heel veel en heel ruw materiaal is. Hier moet nog wel wat mee gebeuren. Eerst een beeld van vormen, voordat ze ook maar eens een schifting maakt van al die info. Het is gewoonweg te veel om in zo’n korte tijd tot zich te nemen. In deze tijd had ze al lang aan het ontwerp zelf moeten werken. De druk loopt op, de stress slaat haar om de oren. Tot overmaat van ramp is ook de betrokken collega slechts beperkt inzetbaar voor de klus, in tegenstelling tot wat het leek.

Volledig in de stand gebracht om op te lossen wat er voor ligt, te redden wat er nog te redden valt, schiet de tijd voorbij. Met het einde in zicht overlegt ze nog eens met de projectleider. Tijd voor meer aandacht voor het proces is er niet, dat weet iedereen. Maar waar had dit nog anders gekund?

Herhaling
Omdat ze deze situatie al meerdere keren heeft meegemaakt geeft ze mij in een coachsessie aan dit niet meer te willen. Een ander snoept haar tijd op en zij improviseert om alles toch tot een goed einde te brengen.
Hulp vragen bij een collega was al een hele stap, geeft ze aan. Ze is er in ieder geval trots op dat ze dit voor elkaar heeft gekregen. En dat is ook zo.

Grenzen voelen
‘Op welk moment kreeg je het gevoel dat dit niet goed ging voor dit project’, vraag ik haar. ‘Hmm, twee maanden geleden…’, geeft ze aan. We lopen buiten in het bos. We vertragen onze pas. Ik laat haar stil staan en ervaren waaraan ze merkte dat het niet goed ging en wat ze met dit signaal heeft gedaan. De vorige coachsessie hebben we een grenzenoefening gedaan. Een oefening die op dat moment confronterend voelde. Hetzelfde gevoel ervaart ze nu weer. We herhalen de grenzen oefening en de muntjes beginnen te vallen.

… en aangeven
Grenzen voelen en aangeven zijn twee dingen. Het begint bij voelen en jezelf daarin serieus te nemen. Tijdens de coaching ontdekt ze haar automatische reactie en krijgt ze inzicht in haar patroon om er mee om te gaan.

Ze is gaan ervaren dat haar gedrag een gevolg heeft en weer leidt tot een nieuwe gebeurtenis. De manier waarop ze haar grens aangeeft, is een volgende aandachtspunt. Ze verzamelt moed en krijgt er plezier in. Stap voor stap verzamelt ze inzichten en neemt een besluit over de eerst volgende actie. Morgen gelijk doen!

 

 

 

Herken je dit of wil je reageren? Heb je hier vaker aan gewerkt en heb je het gevoel niet verder te komen? Stuur gerust een mail naar: info@zwaardcoaching.nl .

 

Ik ben Nicolette Zwaard (1972). Door het schrijven van artikelen wil ik jou inspireren en tips geven, zodat je keuzes maakt,  je plek inneemt waar je tot je recht komt en zo rust kunt krijgen in je hoofd en lijf. Een plek waarbij je aandacht hebt voor jezelf en verbinding met anderen.

Met veel plezier ben ik werkzaam in mijn praktijk in Apeldoorn en werk ik ook buiten in de natuur.  Wil je geen enkel artikel missen? Schrijf je dan in voor de Inspiratie Nieuwsbrief. Of volg mij op Linkedin, Instagram of Facebook.