Naar eer en geweten begon ik aan de nieuwe rol, een functie die destijds in het bedrijf nog niet bestond. Ik vond op mijn manier het wiel uit. Stemde af met collega’s in andere regio’s en met de directie in mijn eigen regio. Er ontstond een vorm en een invulling en het werk werd meer en meer.

De omzet zat in de lift, de regio groeide en zo begon ook het team te groeien. Ik was lang niet meer alleen op ‘mijn’ afdeling en werd vervolgens afdelingshoofd. Meer handjes, super fijn. Ieder een rol en een ambitie om verder te komen.

Dan komt het delegeren, uitleggen, overdragen… Tja en dat dat ‘een dingetje’ was had ik niet eens in de gaten. Want mijn aanpak, datgene wat ik dan wel even zo en zo deed, bleek door de ander net iets anders ingevuld te worden. En ik had daar natuurlijk een heel goede reden voor dat ik het altijd zo deed. Ik wist dat het dan ook goed kwam. Als er vragen waren, dan had ik de neiging het nog een keer voor te doen, of zelfs voor hen te doen. Volkomen onbewust van het effect op de ander. Maar na verloop van tijd merkte ik dat we geen steek vooruit kwamen. En dat die ander gevoelens van twijfel begon te krijgen, onzekerheid of ze het wel goed deden.

Mag het anders gaan?

Wat als ik het werk wel aan de ander overliet en ze mij alleen nog op de hoogte zouden houden? Het doel bleef het doel, het proces bleef het proces, maar de weg er naartoe kon anders zijn. Gaande weg heb ik geleerd dat dat prima was. Learning by doing. Voor hen én voor mij bij de aansturing.

Ging het fout als mijn teamleden het oppakten? Nee, het ging alleen soms anders. Samen monitorden we het resultaat. Was dit volgens verwachting (of beter), dan was de andere aanpak prima. Zo niet, dan werden bijsturen en bijleren over de verschillen een feit. Als ik nu opschrijf, klinkt het simpel. Ik heb het alleen zelf uit moeten vinden: dat mijn rol was veranderd, wat ik moest doen om de ander en mijzelf van dienst te kunnen zijn om te groeien in ieders eigen rol. En wat ik vooral NIET moest doen.

Mijn rol was veranderd en al struikelend kwam ik verder. Zo konden we beide leren. Al doende, gaf ik mijn collega’s de kans om ‘fouten’ te maken, te leren en succes te hebben.

 

Experimenteren en leren

En zo hoor ik ook bij klanten dat er eenvoudigweg te veel werk is. Harder werken is nu geen optie meer. Dus wat wel?

Misschien is het een signaal dat je de invulling van je rol moet gaan veranderen. Wie of wat kan je helpen om verder te komen, zodat je over een half jaar kunt zeggen: ‘Het gaat nu beter! Ik krijg ook weer ruimte voor andere taken die bij mijn rol horen.’

We hebben allemaal ons leertraject. Een traject wat over een hobbelige weg gaat van loslaten, betrokken blijven, aansturen, verantwoordelijkheid nemen, leiden. Of het nu over een organisatie gaat, een team, een project, een onderdeel van een project.

Pak ook de ruimte om uit te proberen of het anders kan. Experimenteer met hoe het ook kan en stel bij als het nodig is. Ruimte geeft mogelijkheden.

 

Probeer jezelf en de ander een fout of imperfectie niet zo kwalijk te nemen. Accepteer dat het maximaal haalbare soms (nu nog) niet ideaal is. Je mag best een beetje ontevreden zijn, maar wentel jezelf niet om en om in het ongenoegen. Wees mild, ook voor jezelf.

 

Herken je dit of wil je reageren? Heb je hier vaker aan gewerkt en heb je het gevoel niet verder te komen? Stuur gerust een mail naar: info@zwaardcoaching.nl .

 

Ik ben Nicolette Zwaard (1972). Door het schrijven van artikelen wil ik jou inspireren en tips geven, zodat je keuzes maakt,  je plek inneemt waar je tot je recht komt en zo rust kunt krijgen in je hoofd en lijf. Een plek waarbij je aandacht hebt voor jezelf en verbinding met anderen.

Met veel plezier ben ik werkzaam in mijn praktijk in Apeldoorn en werk ik ook buiten in de natuur.  Wil je geen enkel artikel missen? Schrijf je dan in voor de Inspiratie Nieuwsbrief. Of volg mij op Linkedin, Instagram of Facebook.